Typisch als Belanda door Indonesië heen

Als je hier door niet touristisch plekjes gaat kunnen mensen nog al eens op kijken om zo'n blanke te zien.

In mijn vorige verhalen had ik al een beetje verteld dat er veel belangstelling voor ons is.
Dat gaat zo een beetje in zijn werking:

Overal waar je komt zijn er 4 standaard zinnen die er naar je geroepen kunnen worden.
"How are you doing? "
"What's your name?"
"Where are you going?"
En zo nu en dan word er gevraagd waar we vandaan komen, maar dat varieert van "Where do you come from?" tot " where do you country lives?".

Voor deze 4 standaard vragen hebben wij ook weer 4 standaard antwoorden.
Als er gevraagd word waar we vandaan komen zeggen we "Belanda". Dit omdat verbazing wekkend 1/3 niet weet wat Holland of the Netherlands is. Meestal speelt dit wel onder de jeugd.
Het blijkt dat wij "Belanda" ook nog eens heel hard uitspreken. En dat ze ons daardoor soms nog steeds niet kunnen begrijpen.
Op "Where are you going?" hebben we geleerd van een docent die de eerste 2 weken mee was om daar "to the beach" te antwoorden. Al is er in de meeste gevallen geen strand in de verste verte te bekennen. Zij kunnen weer met een gerust hart door lopen en wij hebben een lolletje.
Met "What's your name?" Weten niet altijd wat we daar mee aan moeten. Want zodra dat random op straat word geroepen kunnen we moeilijk in de wereld onze naam terug gaan roepen. Dus in meeste gevallen laten we deze vraag maar varen of begroeten we de mensen gewoon.
"How are you doing?" is de meest voorkomende vraag.
Keurig beantwoorden wij deze dan ook met "I'm doing fine, how are you?".
In het begin waren we nog altijd erg hoopvol op antwoord aan het wachten, maar ondertussen weten we dat daar het engels ophoud. Of dat de school jongetjes en meisjes dan in de lach schieten.
Soms worden we nog verrast met een volledige zin in het engels terug.
Of zeer uitzonderlijk met een gesprekje.
En dan kan het zo gebeuren dat we worden uitgenodigd om te gaan eten een keer of dat we daar ook mogen slapen als we geen slaap plek hebben.

Van het weekend zijn we (Easger, Hendrik en ik) het eiland rond gereden met de scooter. Zo kwamen we ook aan in Tomok. Een redelijk toeristische plek, maar voornamelijk voor Maleisiërs, niet zo heel veel westerlingen.
Dus op het moment dat ik even wat aan het kopen was werden Easger en Hendrik al op de foto genomen.
Zodra ik er bij kwam staan werd mijn arm beet gepakt en werd ik zonder inspraak ook met het halve gezin op de foto gezet.
En zo langzamerhand begon zich een rij te vormen om met ons op de foto te gaan.
Het voordeel is weer als westerling dat je luid op kunt overleggen welke kant we op gaan rennen om de rij te ontvluchten.
Dus wij vluchten snel een markt straatje in en slaan ergens af wat een plek blijkt te zijn voor veerboten.
Een wacht punt...
Vol met touristisch mensen....
Vol met niet westerse toeristen...
En boven al vol met niet westerse school meisjes toeristen met Instagram en Facebook.
Helaas liep Easger voorop..
Hendrik en ik konden ons zelf nog redden om in een winkeltje te duiken.
Maar Easger is op dat moment bezaaid met selfies van schoolmeisjes..


Als wij van Pangururan naar Tuk Tuk gaan of anders om, gaan wij met een minibusje.
Deze rijden vaker dan de gewone bus en droppen je ook op aanvraag af bij de gewenste plek.
Maar dit is een mooi moment om even winst op de toeristen te maken die geen verstand hebben van de prijzen hier.
Wij vermoeden dat we nu 4 x zo veel betalen als de gewone inwoners, maar ze halen ons wel altijd op wat een beetje van de route af ligt en brengen ons ook naar een speciale locatie. Dus dikke prima.
Maar ook hier kennen we varianten van om meer geld uit ons te halen.
Zo wordt er in het begin altijd nog onderhandeld over de prijs, en spelen wij als tourist op onze beurt ook weer hard-to-get.
Zo is er ook een methode die wij de "uitrook fase" noemen.
Of er is nog wat discussie over de prijs of ze doen poging om nog meer uit ons te halen.
We zitten dan al in het busje. Waar het onwijs warm is. En de chauffeurs en de baas gaan dan roken.
Zo is het ook wel eens voorgekomen dat het we opeens ergens stoppte en het voorstel luide dat als wij meer zouden betalen ze gelijk weg gingen, en als we niet extra zouden betalen dan moesten we langer wachten. Toen het sigaretje op was reden we ook al weer veder zonder extra te hebben betaald.
Aan deze minibusjes zijn ook weer hele typische dingetjes.
Het vermoeden is dat ze niet iets kennen zoals een APK.
Als we het busje in stappen t/m de eind bestemming hebben we minimaal 2 verschillende chauffeurs gehad.
Er is niet iets zoals een limiet aantal mensen in een mini busje.
Zoals vorige week. 9 persoon busje? Haha nee, gezellig met 18 mensen is blijkbaar ook mogelijk. Al zijn de lange benen onder de Nederlanders van ons het daar niet zo mee eens.
Ook hebben we een paar keer gehad dat de deur opeens open ging.
Zo ook de achter klep waar onze tassen in stonden. Ik heb toen op het nippertje de tassen kunnen vast pakken voor dat ze er uit vielen.

Maar zo maken we nog eens wat mee, en kunnen er altijd wel om lachen.
Op zijn tijd kunnen we de Indo's hier ook aan het lachen brengen.
Want ze vinden het fantastisch als zij na een begroeting met "hello" wij deze beantwoorden met "horas".
Soms gaan mensen voor ons staan en praten aan een stuk door in het Indonesisch met de aannamen dat wij dit verstaan. En de ander legt uit dat "horas" hallo betekent en vinden het helemaal te gek dat wij dit al kende.

Maar de mensen hier zijn vooral verwelkomend, warm en staan voor je klaar.
Eigenschappen waar wij als Belanda misschien wel wat van kunnen leren..

Liefs Marrit