Bruiloft in Nepal

27 juni 2019 - Phnom Penh, Cambodja

Hallo allemaal!
Een hele warme groet vanuit Cambodja.
Een warme groet van een gevoelstemperatuur van 38 graden Celsius om precies te zijn. Het heeft een tijdje geduurd, maar nu heb ik ook de tijd gehad om een inhaal slag te maken. Dus ik zal de blog een beetje verdelen aankomende weken.

Na het typen van mijn laatste blog ben ik de grens overgestoken van India - Nepal.
De eerste paar dagen ben ik met de familie van Deependra verbleven. Deependra heb ik leren kennen in november via mijn werk. Hij was voor 3 weken in Nederland en heeft mij toen uitgenodigd om langs te komen in Nepal. Ik werd als een koningin behandeld en er werd elke dag ontzettend lekker gekookt. Hij woont samen met zijn vrouw, 2 kinderen, zijn ouders en zijn, na eigen zeggen, zusje (wat eigenlijk achternichtje is, maar in Nepal staat familie meer dichterbij dan in NL). Zijn zusje Divya en ik hebben dezelfde leeftijd.
Ze was ingestemd met haar gearrangeerde huwelijk met een man die ze op dat moment 3 maanden kende van werk.
Onze wereld verschilde enorm. Ze was net een paar maanden vanuit India hier in Nepal komen werken en binnenkort zou ze gaan trouwen. Ik als vrije vogel aan het backpacken. Ondanks deze twee verschillende werelden, konden we ontzettend goed met elkaar. We hebben heel wat uren weg gekletst.
Samen met Deependra en zijn vrouw zijn we naar Lumbini geweest. De geboorte plaats van Buddha.
Na een paar dagen in de watten te hebben gelegen was het tijd voor afscheid. Ik had met Deependra afgesproken dat ik er voor zou zorgen dat ik bij de bruiloft zou zijn. De datum stond nog niet vast, maar het zou plaats vinden rond een paar dagen voor dat ik zou vertrekken naar Myanmar. We hadden afgesproken om het geheim te houden naar Divya, zodat het een verrassen kon zijn.

Ik moest nog steeds wennen aan Nepal. Ik werd veel minder aangestaard, de mensen waren meer relaxt en dat was best wel fijn. Na 3 maanden reizen door India en gemiddeld overal 3 dagen te verblijven keek ik er naar uit om ergens langer op 1 plek te blijven.
Ik had vrijwilligerswerk gevonden op een boerderij in het zuid oosten van Nepal.
Samen met een Duitse meid en 2 Spaanse jongens waren we de eerste vrijwilligers op de boerderij.
Het was in een klein plaatsje, waar iedereen elkaar kent en daarmee iedereen elkaar behandeld als familie.
Er was een baby van een jaar, ik deed er een paar dagen over voordat ik door had wie de ouders waren. Iedereen paste op en zorgde voor de baby.
Onbekende in Nepal spreek je aan als didi (oudere zus voor vrouw) en dei (oudere broer voor man).
Hetzelfde als in India, maar daar wordt auntie en uncles meer gebruikt.
We werden warm welkom geheten in het dorp, voor elke maaltijd werden we uitgenodigd bij een andere familie van het dorp.
We werkte een paar uur per dag en kregen onderdak en maaltijden als vergoeding.
Het was een typisch Nepalese houten huisje waar we in verbleven. Geen stromend water, maar een waterpomp. Dus wanneer je wilde douchen moest je eerst een emmer met water vol pompen en dan met een kleiner emmertje jezelf afspoelen. Ik vond het fantastisch.
Elke ochtend maakte ik de koeien stal (2 koeien en 2 buffels) schoon. Daarna was het een beetje afwachten wat er te doen was. Voor de eigenaar was het ook de eerste keer om vrijwilligers te hebben, dus hij was ook nog zoekende daarin. Na een kleine week was ik er wel aan toe om weer een nieuwe plaats te verkennen. Ik besloot om het vrijwilligerswerk te laten voor wat het was en verder te gaan met reizen. Ik bezocht Kathmandu, Pokhara, Bandipur en Chitwan.

Een week van te voren was de datum van de bruiloft definitief, 21 april. De dag dat mijn vlucht zou gaan, die ik in november al geboekt had. Gelukkig had de vliegmaatschappij zelf de tijden veranderd, waardoor ik de 22ste zou vliegen. Deze sloten totaal niet aan met de overstap vlucht. Daardoor kon ik de gehele vlucht gratis omboeken naar een paar dagen later. Dat gaf mij wat ruimte, omdat de trouwlocatie 8 uren met bus van Kathmandu lag.
Vanuit Chitwan reed ik met het gezinnetje van de zus van Deependra mee. Ook hier werd ik weer warm welkom geheten en onderweg hebben we nog bij hun favoriete restaurant momo's (Nepalese dumplings) gegeten.
Eenmaal binnen gekomen werd mij verteld dat Divya in de woonkamer was.
Ze waren net bezig mehndi (henna) op haar handen en armen te zetten. Indische en Nepalese bruiden dragen dit op handen, armen en voeten. Er werd mij vertelt dat hoe donkerde de kleur wordt, hoe meer je geliefd zult zijn bij je schoonouders.
Divya was ontzettend verrast en blij om mij te zien. Later kreeg ik ook mehndi op mijn hand en paste ik de saree van de vrouw van Deependra.

Volgende dag was de bruiloft. Het zou een kleine bruiloft zijn omdat er een collega 2 weken daarvoor was overleden. Om deze reden zou er ook niet gedanst worden op de bruiloft. Op de bruiloft waren ongeveer 100 mensen (dat is dus een kleine bruiloft).
Er was een kamer afgehuurd waar de bruid en alle andere vrouwelijke familieleden zich konden omkleden en optutten. Ik mocht hier bij zijn en 1 van de tantes hielp mij om de 5 meter lange saree aan te doen.
Er was een grote zaal met een podium, waar een gedeelte van de ceremonie zou plaats vinden. Het andere gedeelte van de ceremonie is hindoeïstische en was buiten. Hier waren ook 2 mannen die deze hindoeïstische ceremonie begeleide. Abhinay (de bruidegom) kwam aan en als eerste moest hij zijn schoenen uitdoen, zodat de schoonfamilie deze kon verstoppen. Op deze traditie kom ik later nog op terug.
Dit was ook het moment waar bruid en bruidegom elkaar voor het eerst zagen. Romantische zou je zeggen, maar er werd geen woord met elkaar gewisseld, er was alleen focus op de ceremonie.
De ceremonie ging binnen beginnen en ik had een mooi zit plaatsje gevonden op de tweede rij. De ceremonie startte, terwijl nog lang niet iedereen klaar zat na mijn idee. Er waren nog mensen achterin de zaal en buiten luid aan het kletsen en lachen, er waren nog maar 3 rijen stoelen gevuld met gasten. De ceremonie begon, maar ik kon er niks van zien. Op het podium waar de ceremonie plaats vond, stond de familie om de aankomend bruidspaar heen. Ik zat verbaasd om mij heen te kijken, iedereen zat wat met elkaar te kletsen, want ja, je kon toch niet zo veel zien. De bruidspaar was omsingeld met 4 fotografen en 2 camera's, 3 per familie en de familie zelf was ook foto's aan het maken met hun telefoontjes. De lunch was ook soort van geopend om 11 uur s' ochtends, niet dat er een aankondiging was, maar ik zag ineens mensen bij het buffet eten op scheppen en de kinderen met grote ijsco's rond lopen. Het 17-jarige zusje van Divya, Diksha seinde naar mij om ook op het podium te komen. Nu kon ik het beter zien, maar het werd me niet duidelijker wat er gebeurde. Iets met de bruidspaar voeten in een schaal met water en familie die water over de duimen van de bruidspaar schenken. En iets met een mengsel van rode poeder en tika's (het Nepalese woord voor de Indische bindi's) die met grote hoeveelheid op het voorhoofd van het bruidspaar werden gesmeerd. Er werd mij uitgelegd dat dit de manier is om als de familie van de bruid de zegen te geven aan het bruidspaar. Buiten wordt de ceremonie vervolgt en Diksha neemt mij op sleeptouw. De 2 mannen begeleiden de ceremonie door aanwijzingen te geven wanneer ze stukjes bloemen, rijst, kokosnoten, heilig water, geld en nog ander soorten fruit in bakjes moesten doen en in welke volgorde. Soms werd dit in het vuur gegooid, of bleven de bakjes in een bepaalde volgorde staan. Ik begreep er niet zoveel van en werd alweer door Dikha mee genomen naar het uitgebreide buffet. Tijdens de lunch werd er een grote tafel vrij gemaakt voor de Abhinay en Dikha. Het onderhandelen voor de verstopte schoenen terug te krijgen was begonnen. De gehele tafel was omringd met gasten en er werd gebruld van het lachen. Diksha werd aangemoedigd en Abhinay werd weer op zijn tijd geholpen met onderhandelen. Uiteindelijk werd het bedrag op 19000 Nepalese rupee gezet, omgerekend 150 euro om zijn schoenen terug te krijgen. Er werd mij al van te voren uitgelegd dat dit een traditie was voor de bruids familie, omdat het al een verdrietig gebeurtenis was en met deze traditie kon er toch nog gelachen worden. Mijn eerste gedachten was; verdrietige gebeurtenis?, maar een bruiloft gaat toch over liefde en geluk? Met een gearrangeerde huwelijk kan dat toch wel anders zijn. Divya had wel een keus, ze had de vrijheid om nee te zeggen, maar toch werd alles wel geregeld door de familie en volgens traditie was de bruiloft na overeenstemming van beide families binnen een week geregeld. Traditioneel gezien verlaat de bruid haar familie en gaat ze bij de bruidegoms familie wonen (met de ouders en eventuele grootouders en broers gezin(nen)). In Divya haar situatie is dit anders, ze gaat samenwonen met haar man, dichtbij haar werk, omdat zijn familie te ver weg woont.
Aan het einde van de ceremonies gaf de bruids familie cadeautjes aan de "directe" familie van de bruidegom. In Nepal is "directe familie" wat anders dan in Nederland, dus de gehele familie kreeg cadeautjes. Rugtassen, sjaals, ringen, maar vooral enveloppen met geld werden uitgedeeld. Ik vroeg waarom de bruids familie al deze cadeautjes gaven aan de bruidegoms familie, want de bruids familie betalen ook al voor de hele bruiloft.
Ik kreeg als antwoord dat de bruids familie gewoon erg dankbaar was met de bruidegoms familie en dat ze ook cadeautjes hebben gekregen van hun.
Na alle cadeautjes te hebben gegeven sloeg de stemming om.
Dag 1 van de bruiloft is met de bruids familie, de op volgende dagen worden de ceremonies bij de bruidegoms familie gedaan.
Het was tijd om afscheid te nemen van Divya. Ook al ging ze maar weg voor een paar dagen, ging het er meer om dat ze nu officieel bij de familie van Abhinay hoort.
Divya nam afscheid van haar familie en moest toen gedragen worden op de rug van haar oom. De laatste meters naar haar nieuwe familie toe loopt ze niet zelf. Haar oom loopt met haar een rondje om de altaar waar alle hindoeïstische tradities werden uitgevoerd. Vervolgens zette hij Divya neer bij de auto waar de familie al in zat om te vertrekken naar Kathmandu.
Er werd luidruchtig gehuild door alle vrouwen van de familie.
We zwaaide Divya uit en gingen zelf ook naar huis toe.

Ik spendeerde nog een gezellige bank-hang dag met de hele familie, voordat ook ik naar Kathmandu ging. Ik nam afscheid van de familie en we spraken uit dat we er alle vertrouwen in hadden dat we elkaar weer zouden gaan zien. In Kathmandu sprak ik nog af met Abhinay en Divya, de bruiloft na bespreken en over hun toekomst plannen praten. We spraken over de verschillen in tradities met de bruiloft, ik legde uit hoe georganiseerd een bruiloft in Nederland is.
De bruiloft was een fantastische ervaring en ik weet dat wanneer ik weer in Nepal ben, dat ik een familie heb die mij weer warm zal verwelkomen.

Tot bloggers!

Liefs Marrit,

Foto’s

3 Reacties

  1. Jane:
    27 juni 2019
    Fantastisch verhaal marrit je schrijft zo goed 'beeldend' dat ik het allemaal voor ogen zag...heel bijzonder liefs Jane
  2. Kramer:
    27 juni 2019
    Wat een prachtig verhaal Marrit,en wat bijzonder dat je dat allemaal hebt mogen meemaken.je schrijft inderdaad heel beeldend!je maakt ook spannende ogenblikken mee maar je weet je er knap uit te redden.
    Liefs Oma en Opa.
  3. Janneke:
    7 juli 2019
    Prachtig verhaal ❤️