Kennismaking met de stage plekken

Afgelopen woensdag zijn we met zijn alle naar het ziekenhuis geweest. Het ziekenhuis is in Parangururan wat aan de andere kant van het eiland zit.

Hier deden we 1,5 uur over met de bus. Je betaald hier maar 20.000 roepie p.p voor. Omgerekend is dit €1,36. Voor zo'n prijs zit natuurlijk ook wel een klein addertje onder het gras. Je moet namelijk wel rekening houden met dat de chauffeur plotseling 20 minuten weg blijft om te gaan eten, waardoor we nog later op onze afspraak kwamen, maar gelukkig is dat hier wel geaccepteerd om wat later te zijn. Op woensdag is er ook markt in Parangururan, onwijs mooi om gelijk die sfeer te zien. Hopelijk aanstaande woensdag die sfeer ook te ervaren.

We werden warm ontvangen door de tolk en de mensen van het ziekenhuis. Met het voorstellen schud je elkaar de hand en daarna doen de Indo's de hand naar het hart. Ik vind dat een onwijs mooi gebaar.

We kregen de indruk dat ze erg blij waren met onze komst. Het leek er ook wel op als of ze zich vereerd voelde dat wij bij hen gaan werken, ik vind het juist andersom, maar blij om te ervaren dat het wederzijds is. Elk voorstel met o.a werktijden waren ze erg flexibel mee en gingen zij ook akkoord mee.

Ook kregen wij een rondleiding van het laboratorium. Het is een klein labje. Vroeger was het wel een groter lab maar er waren veel ruimtes niet meer in gebruik. Op dat moment waren er maar 2 mensen aan het werk. Er waren helaas ook erg weinig chemische handelingen wat te maken heeft met mijn opleiding aanwezig. Voor de 2 microbiologen was er iets meer mogelijkheden, en voor de klinische chemist was er ook het een en ander te doen. We zijn wat bang dat er te weinig werk is voor ons 4en.

Ook zit er een klein bloedbankje in het lab. Het eerste viel me al op dat bloedgroep B meer aanwezig was dan de andere bloedgroepen. In Aziatische landen komt deze bloedgroep vaker voor dan in Nederland. Ik zelf heb ook bloedgroep B dus was wel leuk om mijn Aziatische roots zo op deze manier tegen te komen.

We verblijven deze tijd in een hotel die op 5 minuten riksja-brommer afstand is. Het is een onwijs mooi hotel, maar we hebben al het hele weekend geprobeerd contact te zoeken met dit hotel om te melden dat we daar de komende 6 weken door de week willen verblijven, maar geen gehoor. Morgen ochtend begint de eerste stage dag. Het plan is om 's ochtends met de taxi eerst naar het hotel te gaan zo dat we onze koffers kunnen dumpen en daarna naar stage te gaan, maar we houden het dus nog even spannend of dit allemaal gaat lukken. De 2 docenten gaan morgen gelukkig ook mee om te helpen de boel te regelen.

Donderdag zijn we naar de dierentuin in Siantar gegaan. Waar de andere groep stage gaat lopen. We mochten eerst rond kijken in de dierentuin. Erg leuk, ook totaal andere dieren dan in Nederland, maar ook totaal andere hokken dan in Nederland. De hokken waren stukke kleiner dan ik gewend was van dierentuin Emmen bijvoorbeeld. Vooral met de leeuwen en apen had ik het te doen. Dit waren onwijs kleine hokken. Vreselijk.

Door de dierentuin heen loopt een heel laag staand riviertje, met belachelijk veel afval. Het afval kwam vanuit de stad. Je zag in de dierentuin dat ze echt hen best deden om overal prullenbakken neer te zetten, zelfs borden met uitleg hoe je afval moest weg gooien.

Want zwerfafval is hier een onwijs grote plaag. Mensen gooien het maar weg de natuur in. Als ze afval hebben verbranden ze dit, waar ook niet al te gezonde dampen van af zullen komen maar dat is een kleinere zorg.

Zo zagen we een jongetje met zijn moeder, en het jongetje had een flesje in zijn handen en vroeg waar hij het flesje moest laten. Moeder zei gooi maar op de grond. Dus het jongetje deed dat. 3 meter verder liepen ze langs een prullenbak. Het zit erg diep in de mensen om dit maar zo te doen.

Mijn ideeën daar over is dat ze in hun ogen zich met grotere problemen bezig willen houden. Zelf zien ze al dat afval niet als een groot probleem. Het scheelt al heel veel dat er weinig glas afval is, dus ondervinden de mensen daar niet direct ernstig last van het zwerfafval. Na mijn idee is een simpel recycle systeem waardoor ze X aantal roepie krijgen per kilo plastic al een oplossing voor meerdere problemen.

De water en milieu mannen hebben zeker wat te beteken voor deze dierentuin, en de mensen van de dierentuin waren zeer enthousiast willen zich graag inzetten om dit probleem op te lossen. Dus niet alleen voor het stukje rivier wat door hun dierentuin heen gaat, maar ook voor de stad zelf.

Ik hoop hier zelf ook nog een rol in te gaan spelen met onderzoek te gaan doen naar de vervuiling in het water en misschien wel meer. Er word over dit gehele project nog veel gebrainstormd.

Ook gaan we misschien nog naar een school om daar kleine lessen te geven over chemie/biologie en Engels. Dit is nog wat onzeker, maar houd jullie op de hoogte.

Vrijdag zijn we op tour geweest door Samosir. We hebben oude Batak huisjes bezocht, werd verteld over het kannibalisme vroeger. Op een andere locatie de koning's graven bezocht. Traditionele dans gezien, waar eigenlijk alleen maar ver gepensioneerde toeristen waren. Daarna zijn we naar de Hot Springs geweest. Dit was een heet water bron aangesloten op een zwembad. Het water was ongeveer 42 graden, en aangezien het buiten ook al erg warm was, was het afzien om in het water te gaan. Dit ging ook stapje voor stapje. De omgeving had ook veel zwavel, dus stonk naar rotte ei. Het bad was op den duur wel erg lekker, vooral de afwisseling met wat koeler water en dan weer het warme bad. We zijn ook naar de kern gelopen van de water bron, overal waren kalk stenen en gele zwavel kristallen te vinden.

Door het vele reizen deze week met de plaatselijke bus en verschillende soorten taxi busjes ben ik al aardig gewend geraakt aan de manier van rijden hier. In het begin let je heel erg op de weg, en de manier van rijden, en lichte doodsangsten zo nu en dan, maar je went er aan. Sinds deze week begrijp ik ook het toetersysteem hier. In Nederland toeter je alleen als er een gevaarlijke situatie voorkomt (of gewoon als het een wegidioot is) en stiekem toeteren we allemaal even gedag als we een bekende tegen komen. Begin deze week dacht ik daardoor ook dat iedereen hier in het verkeer elkaar een wegidioot vond. Zoals wij in NL het knipperlicht gebruiken, word hier in Indo de claxon gebruikt. Het is een teken van “ik kom langs jou” of “pas op”, “kijk uit”. Dus elke bocht of kruising waarvan je geen overzicht had in de bus of taxi toeterde de chauffeur. Op den duur wen je er zo aan dat je juist eerder schrikt als de chauffeur niet toetert.

Ik geniet van het reizen hier, een beetje naar buiten kijken naar de prachtige landschappen en verschillende soorten dorpjes en cultuurtjes zien. Raampje open om het allemaal door te laten tochten. Fantastisch.

Morgen begint dat dan de echte stage week. Ik ben zeer benieuwd hoe dit zal gaan.

Het is ook wel een bizar idee dat er al een week voorbij is, en dat we al zo veel gezien en geleerd hebben over hoe de mensen hier leven en de manier waarop jij je daar dan weer op aan past. Het is mooi.

Foto's komen een andere keer weer!

Liefss Marrit,