De eerste stage week

Hallo allemaal!

Wou even beginnen met dat ik zo blij word van alle reacties die ik op deze blog krijg! Bedankt! Is erg leuk om te horen! :) :).

Ik zou vaker willen bloggen, maar komt er niet van door allemaal verschillende redenen. Geen wifi bij het hotel en zwaar bagger internet bij het ziekenhuis en Tuk tuk, maar vooral vol op aan het genieten van alles!

Dus hier de update van deze week :) :

Maandag ochtend (21-3) zijn wij vertrokken naar Parangururan. Met succes het hotel ingecheckt.

We zijn eventjes op de stage plek geweest en daar onze stage begeleidster ontmoet. Triana, onwijs lieve vrouw, waarschijnlijk gaan jullie daar nog meer van horen. De docenten waren ook nog mee om helpen te regelen met het hotel en konden zo ook de puntjes op de I zetten met de stage overeenkomsten etc.

Parangururan is totaal niet toeristisch en dat was begin deze week erg wennen. Zo vaak komen er geen blanke mensen in hun dorp, dus we worden overal door iedereen bekeken en worden dingen naar ons geroepen. Met haat liefde verhouding zijn we door het dorp heen gestruind. De ene dag kon je die aandacht wel erg waarderen van de mensen, maar soms had jezelf gewoon even je dag niet en dan was je er wel even klaar mee met al dat geroep en die starende blikken. De mensen van het ziekenhuis vertelde dat zij zo enthousiast zijn en zich vereerd voelen dat we er zijn. En dat we hier soort van celebraties zijn. Zo bijzonder dat we dat gevoel aan mensen kunnen geven door er gewoon te zijn. Daardoor blijven we ook lachen en zwaaien naar de mensen in het dorp.

Dinsdag hadden we onze eerste stage dag en zulke eerste stage dagen mogen er wel vaker zijn.

We zijn de hele week 's ochtends met z'n 4e met de riksja naar het werk gegaan 5 minuten brommertje (lopend 20 minuten) is dan ook 10.000 roepie = €0,67 voor ons allemaal. En dat gaat allemaal ook heel relaxt. Je staat aan de zijkant van de weg en je ziet een riksja waar we met z'n 4en op kunnen. Je roep rumah sakit (ziekenhuis, als je hospital roept denken ze dat je naar hot springs wilt) en daarna sepuluh (wat 10 betekent wat voor 10.000 roepia staat).

Op stage werd het bankje van buiten naar binnen op het lab gesjouwd en ontmoete we onze collega's en hadden we een voorstel ronde. Daarna volgde een rondleiding door het ziekenhuis heen en kletsen we met verpleegkundigen en dokters.

Daarna stapten we met de stagebegeleider en 2 andere dames in de auto om op een andere locatie een drugs test uit te voeren.

Deze locatie bleek de gevangenis van Parangururan te zijn. Dit is de enige gevangenis van het eiland Samosir.

Ik kreeg gelijk zo'n film idee, met alleen maar vieze mannetjes waarvan er 30 in een hokje van 4 bij 5 zitten. En dat was het eigenlijk ook, er was een pleintje waar de 90 mannen en 20 vrouwen konden rond lopen en zitten. En daar om heen waren 4 slaapplekken, waarvan 3 voor de mannen en 1 voor de vrouwen. Ik zou niet weten hoe groot die slaapplekken zijn, maar het zag er erg “knus” uit.

We moesten over dat pleintje heen om naar de ruimte te gaan waar we de drugs testen voor de cipiers zouden afnemen. Dit leek mij heel erg eng, maar viel reuze mee, het bleken namelijk ook gewoon mensen te zijn! Ze gaven je de ruimte om te werken en waren erg interesseert in ons en de drugs testen.

Er stonden borden voor de bezoekers dat je geen drugs mee mocht smokkelen en dat je de cipiers niet mocht omkopen. Ook droegen de cipiers helemaal niks van wapenstokken. En merkte al snel op dat de cipiers en gevangen redelijk gelijk aan elkaar waren. Er werd gegrapt onderling en gevangen gaven cipiers ook gewoon schouderklopjes en andersom.

Voor ons vertrek gingen we nog met z'n allen op de foto en bedankte de hoofdcipier ons hartelijk. We kregen nog geld van hem om met z'n allen te gaan lunchen. Wat we in de middag ook hebben gedaan. Echt Batakers voedsel: vis, met alles er nog op en aan en waarschijnlijk ook plaatselijke gevangen, rijst, en flink pittige saus. We hebben dit ook op z'n Batakers gegeten; met de rechter hand. En het was lekker. Later op de middag kregen we nog wat uitleg over het routine werk op het lab.

Woensdag was erg oriënteren wat we nou op het lab kunnen doen. In de ochtend werken er 3 analisten, een dokter en wij als 4 stagiaires en er waren maar 4 bloedonderzoeken binnen gekomen. Ook word er nog veel met de hand vast gelegd, waar wij ook niet veel in kunnen doen omdat we geen Bahasa kunnen.

Voorstel was dat we met onze laptops aan onze eigen projecten/onderzoeken gaan werken de komende tijd en als er iets is waarbij we kunnen helpen worden we daarbij betrokken. We hebben een eigen ruimte gekregen om te werken met onze laptops. Deze zit vlakbij de emergency room in de buurt. Die middag zijn we naar de markt gegaan. We hebben daar groente, fruit en brood(! onwijs zoet, maar het is brood, waar we allemaal erg blij van worden) gekocht. In een winkel hebben we ook nog een waterkoker kunnen scoren zodat we niet elke keer bij een restaurantje hoeven te eten. De sfeer op de markt was erg bijzonder, je keek je ogen uit! (Ik hoop hier nog foto's van te kunnen plaatsen).

Donderdag zijn we de andere kant van Parangururan beetje gaan ontdekken en dat bleek wat rijker te zijn. De winkels waren wat netter en er waren ook betere restaurantjes waar we kunnen eten. We zijn namelijk nog steeds erg voorzichtig waar we eten. Je hebt langs de weg hier altijd wel wat restaurantjes zitten, waar van het voedsel al klaar ligt in een vitrine en de vliegen mee genieten van het voedsel.
We nemen ook altijd voedsel wat goed door gebakken is en het liefst drinken zoals sprite of cola. Want we hebben nu aantal keren thee besteld, maar het blijkt dat ze hier een andere definitie hebben voor thee. We kregen alleen lauw water voorgeschoteld. Het water in Parangururan ruikt naar alg. Voelen ons erg lullig om dit dan maar te laten staan, maar het is beter dan ziek worden.

Ook in dit gedeelte zijn we een supermarkt tegen gekomen! Waar we erg blij mee zijn! We beginnen het dorpje steeds meer te ontdekken en dat bied meer mogelijkheden voor volgende week.

's avonds was er een kerkdienst in de kerk tegenover het hotel.We zijn daar nog even bij die kerk in de buurt geweest om naar het gezang te luisteren. Erg mooi. Parangururan is over het algemeen christelijk(net zoals Samosir), maar ook hier staat een moskee, en 20 meter verder een kerk. Vind het mooi dat dit zo kan. Jammer dat het bijzonder is.

Vrijdag waren we vrij wegens goede vrijdag. En zijn we relaxt onze koffers gaan pakken en hebben we een taxi busje gefixt die ons en onze bagage naar Tuk Tuk hebben gebracht. De andere groep van Siantar kwamen later aan. Het was erg leuk om elkaar weer te zien en verhalen met elkaar uit te wisselen. En heel relaxt om dat hier zo'n breed eet aanbod is. En het feit dat we hier lekker kunnen zwemmen is ook een geschenk, ook is het hier stuk koeler en waait het harder wat soms ook erg fijn is. Paradijsje hier.

Vandaag verschillen we ook maar 5 uren ipv 6 uren met Nederland. Heel raar idee dat we hier al 2 weken zijn! En dat we al zo veel geleerd hebben en ons al aardig hebben kunnen aanpassen op de manier van leven hier. Op ¼ van onze reis! Moet er nog niet aan denken om terug te gaan! We hebben het er wel al soms over, wat we in Nederland zo waarderen, het kraanwater alleen al. De docenten zijn zaterdag veilig aangekomen op hen bestemming.

Morgen word de eerste volle stage week, ik ben benieuwd wat het ons zal brengen. Momenteel nog wifi problemen, maar hoop nog foto's en filmpjes te kunnen plaatsen binnen kort.

Tot bloggers!

Liefs Marrit,